عباس بن اسداللّه باباعلی خواجوئی عشقی اصفهانیعباس بن اسداللّه باباعلی خواجوئی عشقی اصفهانی، از شعرای معاصر اصفهان بوده است. ۱ - معرفی اجمالیعباس باباعلی خواجوئی متخلّص به «عشقی» فرزند اسداللّه، از شعرای معاصر اصفهان در سال ۱۳۰۵ش متولّد شده، تحصیلات کمی کرده و بعدا به کسب و کار مشغول شد. از اعضاء انجمن ادبی پروانه بود و در شعر طبعی روان داشت. [۱]
مهدوی، سید مصلح‌الدین، تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص۳۳۴.
عشقی به سال ۱۳۰۳ش (مطابق سنگ‌نوشته مزارش) در اصفهان متولّد شده و از سن ۹ سالگی به کار تلاش برای امرار معاش پرداخت. او از ۱۶ سالگی به شعر و ادب روی آورد و سال‌ها زیر نظر اساتیدی همچون میرزاعباس‌خان شیدا و محمّدرضا شمشیری (شکیب) به فراگیری فنون شعر و ادب اهتمام ورزید. به سال ۱۳۳۶ش به حاج شیخ محمّدحسن گنابادی ملقّب به «صالح‌علی‌شاه» و بعد از وفات او به فرزندش حاج سلطان‌حسین تابنده ملقّب به «رضاعلی‌شاه» دست ارادت داد. او در سال‌های آخر عمر در انجمن‌های ادبی مشتاق و حافظ شرکت می‌کرد. مجموعه اشعار او به عنوان «جلوه عشق» به چاپ رسیده است. [۲]
ها‌دوی‌فرد، مرتضی، بزم ادب، ص۳۱۶.
عشقی در ۲۲ مرداد ۱۳۷۴ش وفات یافته و در قطعه نام‌آوران واقع در باغ رضوان اصفهان مدفون شد. [۳]
مهدوی، سيدمصلح الدين، بزرگان فرهنگ و تاریخ اصفهان: خطی.
ابیات زیر از اوست: "شانه مویت به رخ آینه‌گون می‌ریزد ••• یا که بهر دل ما طرح جنون می‌ریزد" "تیغ ابروی تو را هر که ببیند داند ••• خون صاحب نظران چشم تو چون می‌ریزد". ۲ - پانویس
۳ - منبعمهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۳۹. رده‌های این صفحه : مقالات اعلام اصفهان
|